Oma worden
Nou dat is gelukt. Kan oma worden afvinken van de bucket list. Een pracht van een kleinzoon hebben we gekregen met de naam : Jay (Djee) Janus Yoffe. Yoffe is dus zijn achternaam. Vernoemd naar de vader van pappa, die helaas al heel lang geleden overleden is en naar de opa van mamma, die gelukkig nog steeds in leven is. Allebei heel bijzonder dus en waard om vernoemd te worden. De opa van mamma is dus MIJN vader (88) en die is heel erg trots en noemt zijn achterkleinzoon consequent Januske. De rest van vrienden en familie noemt hem Jay of JJ (Djee Djee).
Oma en haar hobby
Ik heb het maar getroffen met mijn dochter. Eerst mocht ik mee naar haar vrijgezellenfeest, daarna naar de babyshower in London en toen werd mijn advies gevraagd over de babykaartjes. Nou dat was niet zo heel moeilijk natuurlijk, die wilde ik graag zelf maken. En dat vonden ze leuk. Nou, ik ook! Zoals jullie eerder gezien hebben, heb ik de babyshower uitnodigingen ook gemaakt. Natuurlijk had ik toen de geboortekaartjes al in mijn hoofd zitten en kon ik ze mooi met elkaar matchen. Op de uitnodiging voor de babyshower was er nog geen kindje en voilà op het geboortekaartje wel.
Opa
Ook opa is zo trots als een pauw op zijn kleinzoon. Onderstaand een foto waarop Jay op de arm bij opa ligt. Hij is hier net geboren en thuis uit het ziekenhuis. Helaas was het een zware bevalling en draaide moeder (met zoon) drie dagen later weer voor drie dagen het ziekenhuis terug in met een fikse ontsteking en zeer hoge koorts. Dat was wel even een dipje. Ook werd toen ontdekt dat Jay een te kort tongriempje had en ook die moest, een week oud, in Groningen onder het mes. Gelukkig is alles inmiddels goed gekomen en steekt hij met veel plezier zijn tong uit.
Oma zijn
Ja, geweldig natuurlijk. Lekker rondsullen met zo’n kleintje op en in je armen. En we hadden ‘geluk’ want half mei kregen ze de sleutel van hun nieuwe huis in Lisse. Er moest dus behang verwijderd worden, tapijt verwijderd worden en overal gepoetst natuurlijk. En ja, met een pasgeboren baby vergt dat nogal wat organisatie. Jay ging gewoon mee op en neer van Haarlem naar Lisse en sliep, als een heel zoet mannetje, bijna overal doorheen. Hoe meer herrie we maakten, hoe beter hij sliep haha. Helaas had ik een klein ongelukje gehad waarbij ik een flinke kneuzing had opgelopen, dus oma kon niet zo heel veel doen. Maar ik was wel in staat om Jay te vertroetelen, de fles te geven en te verschonen. Een geluk bij een ongeluk dus. Al moet ik zeggen dat ik het erg vond dat ik niet meer voor ze kon doen. Met iedereen hard aan het werk voel je je dan toch vrij nutteloos.
Lisse
Na een paar weken heel hard werken zijn ze per 1 juni verhuisd. Naar Lisse dus, niet bij de deur. Gaan helpen betekent een dag vrij plannen, als je tenminste ook iets klaar wilt krijgen. Want even op en neer doe je niet zo snel als het heen anderhalf uur rijden is en terug ook weer. Dan ben je al een klein dagdeel aan tijd kwijt. En dat vindt deze oma heel erg jammer. Ze hebben een mooi huisje nu, ze zijn gelukkig samen en hele goede ouders voor Jay, maar wat zou het fijn zijn als je gewoon zo maar even binnen kon lopen, een bakkie doen en dan weer naar huis. Niet alleen omdat je dan je kleinkind wat vaker kunt zien maar ook je eigen kind. Gelukkig lacht Jay ook tegen de iPhone tijdens facetimen. (videogesprek) Maar….. in het echt is het toch beter haha.
Oma is verliefd
Alle clichés zijn waar. Op een na in ons geval. Iedereen zegt meer tijd te hebben voor de kleinkinderen dan dat ze voor hun eigen kind(eren) hadden. Dat is dus een beetje moeilijk als je eerst naar Lisse moet rijden. Maar verder voelt het wat mij betreft precies hetzelfde als toen ik mijn dochter kreeg. Weer eentje erbij om je zorgen over te maken zonder dat je het laat merken. Je hart slaat op hol van zo’n tandeloos bekje dat een grimas maakt (hij lacht al) of geluidjes produceert (hij probeert al te praten). En…uiteraard is dit het mooiste kind op heel de wereld. Ja, oma is verliefd en na het zien van de volgende foto denk ik dat jullie ook verliefd zijn.
Ik wed dat ze hier nog heel wat mee af gaan zien. In de goede zin van het woord dan. Vinden jullie ook niet dat de deugnieterij er vanaf spat?? Het is een heel lief ventje. De enige keren dat ie tekeer gaat is als hij honger heeft. Zijn longen zijn in ieder geval dik in orde.
en de tijd vliegt….
Jullie snappen nu wel waar ik me voornamelijk mee bezig gehouden heb. Kaarten en doosjes maken is een hobby en dus gaat het normale leven voor. Omdat ik toch regelmatig van mijn kleinzoon wil genieten ga ik wat vaker richting Lisse en zoals gezegd doe ik dat voor een hele dag. Verder zorg ik ook voor mijn vader, die het heeeeel goed doet, maar toch wat gebreken gaat vertonen en dus wat vaker en meer hulp nodig heeft. Ik wil graag blijven bloggen, maar ik weet nog niet of dat iedere week gaat lukken. Verder wil ik heel graag het geven van workshops weer oppakken en ook dat kost tijd voor het uitwerken en voorbereiden. En als oma mag ik nu zeggen…… het kost allemaal wat meer tijd want ik word ook een dagje ouder ;-)) Ik heb inmiddels wel meer dan genoeg kaartjes gemaakt dus die zien jullie de komende tijd wel verschijnen al zal het dan misschien met wat minder verhaal erbij zijn. Zo’n interessant leven heb ik nu ook weer niet dat ik zoveel spannende dingen mee maak. Kortom er volgt meer maar het zal waarschijnlijk iets minder regelmatig zijn.
Groetjes,
Janny